Dział: PRACTISE & CASES
Wkłady/nakłady, występujące często pod angielskimi określeniami inlay/onlay/overlay, to jeden z rodzajów rekonstrukcji protetycznych, które można stosować u pacjentów. Ich cechą wyróżniającą jest fakt, że nie wymagają szlifowania całego zęba, a ich rolą jest uzupełnienie tylko brakujących tkanek zębowych. Często odbudowują raczej wewnętrzną część korony zęba przedtrzonowego lub trzonowego, stanowiąc swego rodzaju „negatyw” korony protetycznej.
Europejska Rada Resuscytacji (ang. European Resuscitation Council – ERC) podaje w najnowszych wytycznych resuscytacji ERC 2015, że nagłe zatrzymanie krążenia zdarza się w Europie co najmniej w jednym na 500 gabinetów stomatologicznych rocznie, uwzględniając leczenie w zakresie chirurgii stomatologicznej [1]. Część doniesień sugeruje częstsze występowanie takich przypadków, ale nawet zakładając bardziej optymistyczne statystyki, stomatolog praktykujący prywatnie musi również uwzględnić konieczność prowadzenia resuscytacji krążeniowo-oddechowej.
Ekstruzja ortodontyczna zaczyna być coraz bardziej powszechnie stosowaną metodą w celu uniknięcia postępowania chirurgicznego. Nazywa się ją często wymuszonym wyrzynaniem.
Czy nauka higieny jest przewidywalna? Długoletnie doświadczenie stomatologów mówi, że bywa przewidywalna. A najlepiej by było, gdyby każdorazowo okazywała się w 100% przewidywalna, czyli… skuteczna. Tylko wtedy można bowiem mówić o profilaktyce próchnicy, zapalenia dziąseł i przyzębia oraz o długoterminowym utrzymaniu pozytywnych efektów leczenia.
Po zakończonym sukcesem leczeniu kanałowym, jeśli nie odbudowuje się zęba na tej samej wizycie, należy założyć pacjentowi opatrunek czasowy gotowy (np. Cavit, Coltosle) lub zarabiany ex tempore. Ważne jest też, aby ząb po leczeniu kanałowym miał odbudowane wszystkie ściany, co znacznie wpłynie na jego czas przetrwania z opatrunkiem w jamie ustnej.
Kiedy lekarz otwiera własny gabinet, staje przed wielkim wyzwaniem. Część lekarzy zdaje sobie z tego sprawę wcześniej, a pewna liczba zaczyna to rozumieć dopiero po otwarciu gabinetu. Ci ostatni tracą czas na poznawanie reguł rynku, a przede wszystkim na błędy w pozyskiwaniu pacjentów, a więc zdobywaniu przewagi rynkowej. To trudne psychicznie i ekonomicznie, kiedy do rentowności dodatniej dochodzi się w kilka lat, najczęściej w 2–3 lata, zamiast w kilka miesięcy. Dla lekarza, który uważa, że ma już swoją markę i nastał właśnie czas na osiąganie z tego faktu większych korzyści finansowych, to duży cios. Biorąc pod uwagę okres ponoszenia nakładów na inwestycję przed i po otwarciu gabinetu, oznacza to konieczność pożegnania się z pewną częścią środków przez 4–5 lat. Dla wielu lekarzy to zbyt długo.
Artykuł jest drugim z serii dotyczącym dyskusji o Inman Aligner jako narzędziu w minimalnie inwazyjnej stomatologii kosmetycznej [1]. Pierwszy artykuł pokazywał przypadki niezależnego leczenia zaoferowanego pacjentom jako alternatywę zarówno do aparatów stałych z długim czasem leczenia, jak i do kosztownego leczenia płytkami typu clear aligner w odpowiednich przypadkach. W niniejszym artykule przedstawione zostaną przypadki pacjentów pragnących tradycyjnych przemian swojego uśmiechu, które osiągnięto w progresywny sposób, pozwalając pacjentom na podejmowanie decyzji podczas całego procesu leczenia. Taki sposób postępowania skutkuje zachowaniem tkanek zęba, a odpowiedzialność za podjęte decyzje rozkłada się na lekarza i pacjenta.
Rozległe braki zębowe najczęściej uzupełniane są protezami ruchomymi. Istniejące uzębienie resztkowe lub nawet pojedyncze korzenie zębów mogą być wykorzystane do pewnego i stabilnego umocowania protezy. Dzieje się tak dzięki zastosowaniu systemu elementów precyzyjnych określanych jako zatrzaski dokorzeniowe. Zatrzaski, podobnie jak wszystkie pozostałe elementy precyzyjne, składają się z dwóch elementów – matrycy montowanej w protezie i patrycy umocowanej do korzenia zęba.
Sprawdzenie drożności i udrożnienie dróg oddechowych stanowi jedno z podstawowych zadań w przypadku nagłego zagrożenia życia pacjenta, w tym pacjenta w gabinecie stomatologicznym. Celem niniejszego artykułu jest przypomnienie i usystematyzowanie wiedzy z zakresu postępowania na drogach oddechowych u pacjentów w stanach nagłych zagrożeń.
Chorobom przyzębia towarzyszą objawy będące konsekwencją ich etiologii. Tylko ich logiczna analiza pozwala stomatologowi na postawienie właściwej diagnozy. Ta natomiast jest kluczem do właściwego planu leczenia i satysfakcjonujących efektów terapii.