Autor: Adam Romaniuk-Demonchaux

Bezpośrednie techniki kliniczne w rekonstrukcjach zniszczonych zębów są rutynową praktyką stomatologiczną [1–4]. Rekonstrukcje bezpośrednie z zastosowaniem materiału kompozytowego powinny być wykonywane techniką warstwową, która w istotny sposób ogranicza niepożądane zjawisko, jakim jest skurcz materiału kompozytowego. Celem niniejszej publikacji jest przegląd piśmiennictwa i rekomendacja stosowania technik klinicznych podczas odbudowy wykonywanej w technice bezpośredniej.

Fundamentalnym warunkiem powodzenia terapii zębów leczonych endodontycznie jest dokładne mechaniczno-chemiczne opracowanie i szczelne trójwymiarowe wypełnienie systemu endodontycznego oraz wykonanie i przetrwanie w jak najdłuższym czasie trwałej i szczelnej rekonstrukcji korony. Właściwa rekonstrukcja korony chroni system endodontyczny przed reinfekcją bakteryjną odpowiedzialną w głównej mierze za późne niepowodzenie [1]. Odbudowa utraconych tkanek zęba pozbawionego żywej miazgi stanowi pewne wyzwanie ze względu na towarzyszący zwykle stopień destrukcji korony. Ponadto ryzyko katastrofalnego złamania zęba jest wyższe w porównaniu do zębów z zachowaną żywą miazgą [2, 3]. Decyzja dotycząca wyboru odpowiedniego dla danego przypadku protokołu klinicznego ma kluczowe znaczenie dla osiągnięcia dobrych rezultatów długoterminowych.

Kompozytowa rekonstrukcja docelowa powinna być wykonana zgodnie z obowiązującymi standardami klinicznymi uwzględniającymi minimalnie inwazyjne postępowanie kliniczne. Istotnymi parametrami, które należy uwzględnić, są ilość i jakość pozostałych tkanek zęba oraz występujące obciążenia funkcjonalne oddziałujące na kompleks korona kliniczna–rekonstrukcja.

Technika adhezyjna zmieniła współczesną stomatologię rekonstrukcyjną zarówno w aspekcie postrzegania estetyki, jak i stosowanych technik klinicznych. Zapraszam do zapoznania się z drugą częścią artykułu na ten temat. Tym razem zagadnienie zostanie przedstawione praktycznie.

Nowoczesna stomatologia rekonstrukcyjna wykorzystuje materiały o przezierności i estetyce zbliżonej do naturalnych tkanek. W związku z powszechnym zastosowaniem materiałów łączonych adhezyjnie z tkankami zęba wyznaczane są nowe standardy w minimalnie inwazyjnej stomatologii odtwórczej. Fundamentem tej filozofii leczenia jest adhezja, która umożliwia odtworzenie utraconych tkanek twardych zęba w formie leczenia addycyjnego.

Problemem pojawiającym się po wykonaniu wypełnień w technice bezpośredniej zębów bocznych jest dokładne okluzyjne dostosowanie, które bardzo często wymaga czasochłonnej korekty. Założeniem opisywanej w niniejszej publikacji techniki pieczątki okluzyjnej jest skopiowanie morfologii powierzchni żującej zębów bocznych przed opracowaniem ubytku. Dzięki zastosowaniu tej metody możliwe jest uzyskanie kopii naturalnej anatomii powierzchni okluzyjnej przy minimalnym modelowaniu oraz znaczne ograniczenie potrzeby korekty okluzyjnej.

Idealne wytyczne, które są rekomendowane podczas wykonywania adhezyjnie cementowanych uzupełnień pośrednich, to kwestia złożona, a liczne koncepcje kliniczne wydają się niewystarczająco uregulowane. Dotyczą one przede wszystkim wyboru protokołu klinicznego preparacji ubytków, wskazań do bezpośredniego lub pośredniego wykonania rekonstrukcji, metody cementowania pracy pośredniej. Dlatego wydaje się, że konieczna jest analiza dostępnego piśmiennictwa oraz dostępnych danych klinicznych w celu rekomendacji najlepszych optymalnych protokołów leczenia.