Alternatywne metody rekonstrukcji koron zębów leczonych endodontycznie z wykorzystaniem techniki adhezyjnej

Nowoczesna stomatologia odtwórcza wykorzystuje materiały połączone adhezyjnie ze szkliwem i zębiną, których przezierność i estetyka są porównywalne do naturalnych tkanek zęba. W sposób niekwestionowany wyznacza ona nowe standardy w minimalnie inwazyjnej stomatologii rekonstrukcyjnej. Wiązanie adhezyjne jest fundamentem tej techniki, łącząc ze sobą substraty określane adherentami. W stomatologii są nimi szkliwo oraz zębina, na które nakładany jest środek adhezyjny łączący odbudowę kompozytową lub ceramiczną. Rozwój tej dziedziny stomatologii nastąpił dzięki badaniom Buonocore, który pierwszy w latach 50. ubiegłego wieku zastosował kwas fosforowy o stężeniu 85% w celu poprawy wiązania żywicy do szkliwa¹. Od tego czasu stomatologia adhezyjna zmienia paradygmaty standardów terapii, rozszerzając horyzonty jej zastosowania. W trakcie prowadzonego leczenia zgodnie z zasadami adhezji stosowane są nowoczesne materiały kompozytowe oraz ceramika, których połączenie z tkankami zęba jest trwałe i przewidywalne. Rekonstrukcje wykonane w tej technice umożliwiają zachowanie i wzmocnienie istniejących tkanek zęba, co w sposób znaczny umożliwia rezygnację z tradycyjnego leczenia protetycznego². Konwencjonalne metody leczenia protetycznego wykorzystujące korony na podbudowie metalowej wraz ze stałymi rekonstrukcjami protetycznymi są uznawane za złoty standard³. Wykonane korony i mosty w sprzyjających warunkach klinicznych mogą przetrwać wiele lat. Przykładem może być prezentowany na zdjęciach 1 i 2 most 0-5-0 na podbudowie złota licowany akrylem, który został wykonany ponad 40 lat temu. W praktyce klinicznej obserwowane są niestety również niepowodzenia związane z zastosowaniem stałych uzupełnień protetycznych, wśród których można wymienić powikłania dotyczące samych uzupełnień protetycznych lub powikłania w obrębie zębów filarowych (zdj. 3, 4). Inwazyjna preparacja mimo stosowanego protokołu ochrony żywotności miazgi zęba nie wyklucza powstawania powikłań endodontycznych, które w sposób istotny wpływają na okres użytkowania wykonanego uzupełnienia protetycznego. Analiza danych z literatury wskazuje, że ilość usuwanych tkanek twardych zęba w przypadku takiej preparacji jest redukowana o blisko 70%^4 5 6 . Stopień redukcji w tych uzupełnieniach wpływa na obserwowane w dłuższym okresie powstające w wyniku szlifowania komplikacje. Utrata żywotności miazgi w przypadku zaopatrzenia zębów uzupełnieniami stałymi w postaci koron metalowo-porcelanowych obejmuje aż 19,0% przypadków po 15 latach. Z kolei w przypadku mostów metalowo-porcelanowych utrata żywotności miazgi sięga nawet do 34,0% przypadków po 15 latach⁷. Komplikacje z tym związane wywołują lawinę koniecznych działań klinicznych, których rokowanie jest często niepewne. Adhezja umożliwia przede wszys...