1 marca 2015 r. weszły w życie przepisy wprowadzające obowiązek wyposażenia w kasy fiskalne wszystkie gabinety lekarskie i stomatologiczne. Wcześniej z obowiązku posiadania kas zwolnieni byli lekarze prowadzący praktyki mające niewielki obrót.
Kategoria: artykuły
W publikacjach często podkreślana jest rola profilaktyki stomatologicznej, zapobieganie próchnicy i chorobom przyzębia, a tymczasem z badań epidemiologicznych wynika, że wady zgryzu można zaliczyć do chorób społecznych. Badania Światowej Organizacji Zdrowia dotyczące stanu narządu żucia – który powoduje wyraźne oszpecenie, ograniczenia czynności żucia i oddychania, jest odczuwany przez pacjenta jako upośledzenie – pokazują, że obecnie tylko co trzeci uczeń w mniejszym mieście i co szósty w większym otrzymują wymagane leczenie ortodontyczne. Wskazuje na to brak wczesnych działań ortodontycznych. Należy w związku z tym zapobiegać wadom zgryzu i jak najwcześniej je leczyć.
Jedną z najważniejszych kwestii w stomatologii odtwórczej jest wybór materiału, jaki ma zostać użyty do zastąpienia i odbudowy naturalnych struktur zęba. W ostatnich latach obserwuje się znaczący rozwój nie tylko w dziedzinie materiałów odtwórczych, ale też przede wszystkim w odniesieniu do systemów łączących, które w niezawodny sposób łączą wypełnienie z tkankami zęba. Lekarze dentyści potrzebują systemu łączącego, który w naturalny sposób dobrze przylega nie tylko do wszystkich stosowanych materiałów wypełniających i odtwórczych, takich jak materiały kompozytowe, metale, ceramika i tlenek cyrkonu, ale także do tkanek zęba.
Obecnie istnieje wiele metod aplikacji materiałów złożonych. Stosowane nadal materiały chemoutwardzalne zwyczajowo aplikuje się jednoczasowo, a korekty dokonuje się po zakończeniu reakcji polimeryzacji. Odmienny charakter i dynamika reakcji polimeryzacji sprawiają, że bardziej korzystny jest rozkład w czasie naprężeń skurczowych. Jedna z metod uznaje za korzystne łączenie podczas pracy materiałów chemo-, a następnie światłoutwardzalnych jako swego rodzaju technikę warstwową. Wprowadzenie materiałów, których reakcja inicjowana jest światłem, w znacznym stopniu uwolniło stomatologów od presji czasu, nie jest jednak wolne od wad. Rozwinięcie gamy kolorów i wprowadzenie wielostopniowej transparencji mas kompozytowych stworzyło zupełnie nowe możliwości, przyczyniając się do obserwowanego rozkwitu zachowawczych rekonstrukcji estetycznych.
Powszechnie znana jest taka sytuacja – pacjent z ostrym bólem zęba trzonowego w żuchwie, ząb boli trzeci dzień. Pacjent nie pozwala się dotknąć. Stomatolog znieczula. Jedna ampułka, dwie, objawy znieczulenia jak z podręcznika: zdrętwiała połowa języka, warga, policzek i nawet oko. A ząb boli. Pacjent nadal nie daje się dotknąć. Może lekarz nie potrafi znieczulić? Co zrobić? Dlaczego? Chyba każdemu praktykowi zdarzyła się choć raz w życiu zawodowym taka sytuacja. Niniejszy artykuł ma przybliżyć problematykę mechanizmu bólu w endodoncji oraz skutecznego znieczulenia pacjenta w sytuacjach awaryjnych.
Kiedy stomatolog sam opanuje sztukę projektowania i przygotowania pola protetycznego, a następnie jego prawidłowego odwzorowania w masie wyciskowej, pojawia się kwestia wyboru pracowni protetycznej. Jak wybrać odpowiednią pracownię? Jakimi kryteriami się kierować? Współpracować na miejscu czy na odległość? Jak poprawnie dobrać kolor? Na te pytania stara się odpowiedzieć poniższy artykuł.
W niniejszym numerze „eksperta” skupimy się na systemach łączących. Od wielu lat pojawiały się systemy, które stawały się bardziej lub mniej efektywne. Systemy uniwersalne sprawiają, że możemy działać przy pomocy tylko jednego jednobutelkowego bondu.
Kość i powietrze lub ich brak można zobrazować metodą tomografii wolumetrycznej. Są to główne okna, które wykorzystuje ta metoda radiograficzna. Miarą oceny jakości kości w implantologii jest jej gęstość, natomiast ilość kości można zmierzyć za pomocą narzędzi oprogramowania (objętość, wysokość wyrostka, odległość do kanału żuchwy i dna zatoki szczękowej). Radiologiczne kryteria gęstości kości zostały określone w tomografii klasycznej przez Hounsfielda i Mischa.
Celem niniejszego artykułu jest przybliżenie zasad prowadzenia resuscytacji krążeniowo-oddechowej zgodnie z najnowszymi wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji z 2015 r. W artykule skupiono się na zmianach w zakresie podstawowych czynności resuscytacyjnych u osób dorosłych i podkreślono kluczowe znaczenie szybkiego przeprowadzenia defibrylacji – zastosowanie defibrylatora zautomatyzowanego (ang. automated external defibrillator – AED).