Autor: Adam Romaniuk-Demonchaux

Uzyskanie efektu naturalnego, pięknego uśmiechu z zastosowaniem technik minimalnie inwazyjnej stomatologii adhezyjnej jest wyzwaniem dla lekarza i technika dentystycznego. Jest to zadanie szczególnie wymagające w przypadku rekonstrukcji estetycznej ograniczonej do pojedynczych zębów. Satysfakcjonujący wynik leczenia realizujący wysokie wymagania estetyczne jest związany z doskonałym dostosowaniem koloru oraz mikro- i makrostruktury uzupełnienia zgodnego ze wzorcem, jaki wyznaczają sąsiednie zęby. Właściwe wkomponowanie wykonanej rekonstrukcji w obrębie sąsiednich tkanek wraz z uzyskaniem idealnego profilu wypełnienia również jest istotne, jeśli chodzi o estetyczny wynik leczenia.

Do dnia dzisiejszego pojawiło się wiele terminów używanych w opisywaniu pękniętych zębów, a także wiele różnych schematów klasyfikacji. Problem ten został dokładnie opisany w drugiej połowie ubiegłego stulecia [1, 2].

Ciągły rozwój stomatologii rekonstrukcyjnej umożliwia leczenie znacznie zniszczonych zębów z zastosowaniem materiałów o przezierności zbliżonej do naturalnych tkanek zębów. Zastosowanie materiałów kompozytowych czy ceramiki łączonej adhezyjnie z tkankami zęba może być realizowane zgodnie z zasadami stomatologii minimalnie inwazyjnej. Stabilne i przewidywalne połączenie pomiędzy tkankami zęba z materiałem kompozytowym czy ceramiką umożliwia realizowanie na szeroką skalę addycyjnych procedur klinicznych. Fundamentem tego protokołu postępowania jest adhezja.

Nowoczesna stomatologia to minimalnie inwazyjna technika pracy traktująca z respektem istniejące tkanki zęba. Powtórne leczenie odtwórcze musi uwzględnić zatem regułę zachowania jak największej ilości jego twardej tkanki, równocześnie kontrolując mechaniczne, funkcjonalne oraz estetyczne aspekty prowadzonego leczenia.

Artykuł prezentuje przypadek kliniczny złamanej korony zęba objęty kilkunastoletnią obserwacją, w którym zastosowano minimalnie inwazyjne procedury rekonstrukcyjne. Na podstawie piśmiennictwa i doświadczeń własnych autor przedstawia argumenty przemawiające za zastosowaniem metod minimalnie inwazyjnych protokołów zabiegowych.

Adhezja wykorzystywana w nowoczesnej stomatologii odtwórczej, wraz z materiałami, których przezierność jest porównywalna do naturalnych zębów, wyznacza nowe standardy w minimalnie inwazyjnej stomatologii rekonstrukcyjnej. Adhezja jest procesem tworzenia połączenia adhezyjnego, które łączy ze sobą substraty, tzw. adherenty. W stomatologii są nim szkliwo oraz zębina, na które nakładany jest środek adhezyjny. Ogromny postęp w tej dziedzinie zawdzięczamy badaniom M. G. Buonocore, który pierwszy w latach 50. ubiegłego wieku zastosował 85-procentowy roztwór kwasu fosforowego w celu poprawy wiązania żywicy do szkliwa [1]. Od tego czasu stomatologia adhezyjna zmienia paradygmaty standardów terapii i stale się rozwija, wyznaczając nowe horyzonty. 

Przekrojowe badania epidemiologiczne ujawniają, że ponad 1/3 zębów leczonych endodontycznie wykazuje obecność zmian okołowierzchołkowych lub zespołu zmian określanych jako post-treatment disease. Niniejszy artykuł przybliża tematykę związaną z zastosowaniem ultradźwięków w endodoncji jako nowoczesnej metody zwiększającej skuteczność i dokładność prowadzonego powtórnego leczenia endodontycznego.