Autor: Adam Romaniuk-Demonchaux
lek. dent. Adam Romaniuk-Demonchaux
Indywidualna Prywatna Praktyka Lekarska „Stomatologia Zdrowego Uśmiechu” w Rybniku. Autor 78 publikacji.
e-mail: stomatologiazdrowegousmiechu@wp.pl
www.stomatolodzy.rybnik.pl
Bezpośrednie techniki kliniczne w rekonstrukcjach zniszczonych zębów są rutynową praktyką stomatologiczną [1–4]. Rekonstrukcje bezpośrednie z zastosowaniem materiału kompozytowego powinny być wykonywane techniką warstwową, która w istotny sposób ogranicza niepożądane zjawisko, jakim jest skurcz materiału kompozytowego. Celem niniejszej publikacji jest przegląd piśmiennictwa i rekomendacja stosowania technik klinicznych podczas odbudowy wykonywanej w technice bezpośredniej.
Planowanie leczenia estetycznego to podstawowy aspekt procesu terapeutycznego. Wynik wnikliwej analizy klinicznej wraz z zastosowaniem technik laboratoryjnych ma ogromne znaczenie w uzyskaniu satysfakcjonującego efektu estetycznego i funkcjonalnego wykonywanych rekonstrukcji. Niniejsza publikacja przybliża kliniczne oraz laboratoryjne procedury prowadzone na podstawie diagnostycznych nawoskowań (wax-up) oraz szczegółowo omawia wykonanie elementu pozwalającego na przetestowanie w jamie ustnej pacjenta próbnego uzupełnienia protetycznego, tzw. diagnostycznego mock-upu.
Jednym z ważnych etapów leczenia endodontycznego jest tymczasowe, prowizoryczne zamknięcie otworu trepanacyjnego. Szczelne zamknięcie systemu endodontycznego jest ważne zarówno w okresie pośrednich wizyt podczas leczenia, jak i po jego zakończeniu. Podstawowym celem tymczasowego zamknięcia otworu trepanacyjnego jest stworzenie szczelnego uzupełnienia chroniącego przed reinfekcją systemu endodontycznego, które będzie stabilne w obciążeniu okluzyjnym. Niniejsza publikacja przybliża ten temat i analizuje poszczególne metody kliniczne tymczasowego zaopatrywania korony zęba podczas leczenia endodontycznego.
Uzyskanie przewidywalnego rezultatu leczenia z zastosowaniem licówek ceramicznych z podstawowych celów leczenia stomatologicznego. Estetyczne i funkcjonalne wyniki powinny być zdefiniowane oraz zweryfikowane
przed osadzeniem wykonanych w laboratorium licówek ceramicznych [1–5]. Ponadto zastosowanie ceramiki skaleniowej wymaga przeprowadzenia skrupulatnego protokołu przygotowawczego do adhezji, który gwarantuje uzyskanie stabilnego połączenia pomiędzy tkankami zęba a licówką ceramiczną.
Uzyskanie efektu naturalnego, pięknego uśmiechu z zastosowaniem technik minimalnie inwazyjnej stomatologii adhezyjnej jest wyzwaniem dla lekarza i technika dentystycznego. Jest to zadanie szczególnie wymagające w przypadku rekonstrukcji estetycznej ograniczonej do pojedynczych zębów. Satysfakcjonujący wynik leczenia realizujący wysokie wymagania estetyczne jest związany z doskonałym dostosowaniem koloru oraz mikro- i makrostruktury uzupełnienia zgodnego ze wzorcem, jaki wyznaczają sąsiednie zęby. Właściwe wkomponowanie wykonanej rekonstrukcji w obrębie sąsiednich tkanek wraz z uzyskaniem idealnego profilu wypełnienia również jest istotne, jeśli chodzi o estetyczny wynik leczenia.
Do dnia dzisiejszego pojawiło się wiele terminów używanych w opisywaniu pękniętych zębów, a także wiele różnych schematów klasyfikacji. Problem ten został dokładnie opisany w drugiej połowie ubiegłego stulecia [1, 2].
Ciągły rozwój stomatologii rekonstrukcyjnej umożliwia leczenie znacznie zniszczonych zębów z zastosowaniem materiałów o przezierności zbliżonej do naturalnych tkanek zębów. Zastosowanie materiałów kompozytowych czy ceramiki łączonej adhezyjnie z tkankami zęba może być realizowane zgodnie z zasadami stomatologii minimalnie inwazyjnej. Stabilne i przewidywalne połączenie pomiędzy tkankami zęba z materiałem kompozytowym czy ceramiką umożliwia realizowanie na szeroką skalę addycyjnych procedur klinicznych. Fundamentem tego protokołu postępowania jest adhezja.
Nowoczesna stomatologia to minimalnie inwazyjna technika pracy traktująca z respektem istniejące tkanki zęba. Powtórne leczenie odtwórcze musi uwzględnić zatem regułę zachowania jak największej ilości jego twardej tkanki, równocześnie kontrolując mechaniczne, funkcjonalne oraz estetyczne aspekty prowadzonego leczenia.
Artykuł prezentuje przypadek kliniczny złamanej korony zęba objęty kilkunastoletnią obserwacją, w którym zastosowano minimalnie inwazyjne procedury rekonstrukcyjne. Na podstawie piśmiennictwa i doświadczeń własnych autor przedstawia argumenty przemawiające za zastosowaniem metod minimalnie inwazyjnych protokołów zabiegowych.
Adhezja wykorzystywana w nowoczesnej stomatologii odtwórczej, wraz z materiałami, których przezierność jest porównywalna do naturalnych zębów, wyznacza nowe standardy w minimalnie inwazyjnej stomatologii rekonstrukcyjnej. Adhezja jest procesem tworzenia połączenia adhezyjnego, które łączy ze sobą substraty, tzw. adherenty. W stomatologii są nim szkliwo oraz zębina, na które nakładany jest środek adhezyjny. Ogromny postęp w tej dziedzinie zawdzięczamy badaniom M. G. Buonocore, który pierwszy w latach 50. ubiegłego wieku zastosował 85-procentowy roztwór kwasu fosforowego w celu poprawy wiązania żywicy do szkliwa [1]. Od tego czasu stomatologia adhezyjna zmienia paradygmaty standardów terapii i stale się rozwija, wyznaczając nowe horyzonty.