Bezpośrednie techniki kliniczne w rekonstrukcji zębów bocznych. Część I: Powierzchnie okluzyjne

Naprężenia oraz skurcz są generowane w wyniku polimeryzacji materiału kompozytowego. Podczas wykonywania rekonstrukcji niezbędna jest umiejętność stosowania właściwej techniki zabiegowej, która obniża wartości skurczu polimeryzacyjnego oraz jego konsekwencji. 
Rekonstrukcje kompozytowe umożliwiają przywrócenie utraconej funkcji, ponadto oferują doskonałą estetykę. 
Dodatkowo w związku z addycyjną techniką rekonstrukcyjną umożliwiają przeprowadzenie klinicznych etapów rekonstrukcji zgodnie z zasadą stomatologii minimalnie inwazyjnej. Stosowanie bezpośrednich technik z użyciem materiału kompozytowego umożliwia zachowanie tkanek zęba i tym samym odsunięcie w czasie wykonania rekonstrukcji opartych na klasycznej protetyce [5–7]. 
Odbudowa koron zębów bocznych wykonywana w bezpośredniej technice warstwowej jest złożoną i wymagającą procedurą. Jest to spowodowane koniecznością aplikacji cienkich warstw kompozytu, które są polimeryzowane oddzielnie. Jest to uzasadniona procedura, która ma na celu minimalizowanie zjawiska skurczu materiału polimeryzacyjnego. Ponadto morfologia powierzchni okluzyjnych jest różnorodna, wymagająca od lekarza znajomości budowy anatomicznej, zaangażowania zmysłu obserwacji oraz umiejętnego odczytania informacji indywidualnych, jakie występują w danym przypadku klinicznym.

Skurcz polimeryzacyjny

Problemem towarzyszącym technikom bezpośrednim jest zjawisko skurczu polimeryzacyjnego materiału kompozytowego. To niekorzystne zjawisko dotyczy, niestety, w różnym zakresie wszystkich dostępnych żywic kompozytowych. Oprócz momentu polimeryzacji w trakcie naświetlania materiału kompozytowego występuje również zjawisko spontanicznego skurczu materiału, które przebiega nawet do kilku dni po wykonaniu rekonstrukcji w bezpośredniej technice klinicznej [15]. Naprężenia, które są generowane w wyniku występującego skurczu, wpływają niekorzystnie na szczelność brzeżną wykonanego wypełnienia. Wartość występującego skurczu polimeryzacyjnego jest uzależniona od kilku parametrów: techniki aplikacji kompozytu, geometrii ubytku i czynnika konfiguracyjnego. Ponadto zależy również od generacji zastosowanego materiału złożonego, generacji zastosowanego systemu wiążącego oraz zastosowanej techniki polimeryzacji. 
 

Geometria ubytku jest określana przez współczynnik konfiguracji (C-factor), wyrażona stosunkiem powierzchni ubytku materiału związanego z tkankami zęba do powierzchni wolnej materiału [8].
Zespolenie materiału kompozytowego z tkankami zęba będzie trwałe, jeśli współczynnik konfiguracji jest mniejszy niż 1. W sytuacji gdy wartość współczynnika C jest wyższa, powstałe połączenie adhezyjne jest nieprzewidywalne. Ogólnie uznaje się, że im większa wartość współczynnika konfiguracji, tym większe napięcie skurczowe oraz mniejsze zdolności materiału do jego kompensacji (zdj. 1). 
Głównym celem prowadzonego leczenia rekonstrukcyjnego z zastosowaniem materiałów kompozytowych w technice bezpośredn...