Debata od kuchni

Podczas króciutkiej konferencji telefonicznej został ustalony plan działania. Oczywiście najtrudniejsze zadanie przypadło pomysłodawczyniom. Ja oprócz własnych pytań wspierałem się informacjami, pytaniami od znajomych i przyjaciół. Niezwłocznie również chcieliśmy otworzyć kanał informacyjny z Państwem – naszymi czytelnikami. 
„Zdobycie zakaźnika” w czasach pandemii to zadanie naprawdę trudne, ale nie dla Koleżanek z redakcji. Już następnego dnia pojawiła się informacja o przyjęciu zaproszenia przez Pana Profesora Roberta Flisiaka. Pozostało ustalenie szczegółowego planu i formy tej „Kameralnej @ Debaty”. 
Próby dodzwonienia się do Pana Profesora wielokrotnie kończyły się niepowodzeniem. Aż się udało. Pierwsza rozmowa była dość krótka, uzyskałem informację, że mogę zadzwonić za godzinę, po zakończeniu spotkania, w którym Pan Profesor uczestniczy. Układany w głowie plan rozmowy zburzył niespodziewany, a mający miejsce już po kilkudziesięciu minutach, dzwonek telefonu. Ta druga rozmowa była nieco dłuższa. Udało się przedstawić propozycję formy i czasu wirtualnego spotkania i uzyskać dla nich akceptację, bezpośrednie spotkanie było niemożliwe do realizacji. Poinformowałem Profesora o zakresie tematów, które chciałbym poruszyć, z uwzględnieniem pewnego marginesu bezpieczeństwa na nadchodzące od Państwa pytania. Sposób prowadzenia rozmowy przez Pana Profesora – przyjazny, a zarazem rzeczowy – sprawił, że wszystkie ustalenia zostały przyjęte w kilka minut. 
Optymizm wzrastał proporcjonalnie do liczby pytań, które skrzętnie notowałem. Po zapisaniu całego notatnika pytania pogrupowałem, a następnie, łącząc je w działy, starałem się wydobyć kwintesencję – czyli w miarę krótko, a precyzyjnie. Godzina to z jednej strony bardzo długo, ale z drugiej prawie nic. Działając na styku dwóch odrębnych specjalności medycznych, omówić wspólne zagadnienia to zadanie dość skomplikowane. Wiele pytań z natury rzeczy powinno dotyczyć „naszych” specjalistycznych...