Eksplantacja uszkodzonego implantu zębowego u pacjenta obciążonego kardiologicznie – czy to się może zdarzyć?

Od początku wdrożenia do leczenia stomatologicznego (w połowie lat 60. XX w.) implantów zębowych ich popularność stale wzrasta. Często sami pacjenci uważają, że są one remedium na wszelkiego rodzaju dotychczasowe niepowodzenia w leczeniu dentystycznym. Dotyczy to również niewłaściwego statusu higieny jamy ustnej, braku prawidłowej codziennej higieny domowej, regularnych wizyt kontrolnych i profesjonalnie higienizujących (scaling i root-planing), zastosowania zaplanowanego leczenia zachowawczego, ewentualnego ortodontycznego i chirurgicznego. Część pacjentów, zwłaszcza na początku planowanego leczenia, ma błędne przekonanie, że skoro implanty zębowe w większości przypadków są wykonane z tytanu medycznego, to muszą być mocniejsze i dużo trwalsze od uzębienia naturalnego, a czas ich używania, nawet przy braku regularnych wizyt kontrolnych (w końcu implanty są zrobione z metalu) – dozgonny [1–4]. 
Tacy pacjenci zapominają, że substytuty korzeni zębowych są zamocowane w kościach wyrostków zębodołowych szczęki i (lub) żuchwy, a zastosowana odbudowa implantoprotetyczna chociażby ze względu na status bezpieczeństwa nie może być mocniejsza od naturalnych tkanek jamy ustnej. Rzadko, ale zdarzają się przypadki miejscowych dysfunkcji urządzenia – pęknięcia, odłamania struktury samego implantu, łącznika implantoprotetycznego, śruby mocującej czy korony protetycznej. Mogą one wynikać z wad odlewniczych (strukturalnych), zastosowania zbyt dużych wartości siły (moment siły) przy przykręcaniu/skręcaniu łącznika protetycznego z ci...