Technika pieczątki okluzyjnej jest metodą bezpośredniej rekonstrukcji materiałem kompozytowym ubytków klasy I, II oraz zębów zniszczonych erozyjnie. Technika ta jest wskazana w sytuacji, gdy przedzabiegowa anatomia korony zęba jest nienaruszona i nie została utracona z powodu zmiany próchnicowej. Zastosowana w praktyce klinicznej umożliwia wykonanie precyzyjnego odwzorowania powierzchni okluzyjnej.
Odbudowa korony zęba z zastosowaniem materiału kompozytowego w rekonstrukcji zębów w odcinku bocznym jest powszechną procedurą kliniczną. W Skandynawii i Japonii zastosowanie amalgamatu jest uznawane za procedurę przestarzałą z powodu toksyczności rtęci stanowiącej składnik tego materiału [1]. Innym powodem powszechności zastosowania materiału kompozytowego jest wprowadzenie minimalnie inwazyjnych zabiegów odtwórczych, które promują zachowanie zdrowej struktury zęba w związku z możliwościami, jakie daje połączenie adhezyjne tego materiału z tkankami zęba. Jednak zastosowanie żywicy kompozytowej ma pewne wady. Procedury kliniczne są czasochłonne i wymagają doskonałej zręczności oraz umiejętności operatorów, aby osiągnąć idealny kształt powierzchni okluzyjnej, w tym odpowiedniej morfologii guzków, stoków, odpowiedniego ich nachylenia oraz odpowiedniej głębokości bruzdy centralnej wpływającej na harmonijny kontakt z przeciwległymi zębami [3, 4].
Ponadto wedle piśmiennictwa czas potrzebny na ostateczne wykończenie uzupełnie...
Pozostałe 90% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów
- Roczną prenumeratę dwumiesięcznika Forum Stomatologii Praktycznej
- Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma
- ...i wiele więcej!
