Miejsce nimesulidu w leczeniu bólu poekstrakcyjnego

Zasady postępowania w przypadku bólu po ekstrakcji zęba

Ból po ekstrakcji zęba jest jednym z najczęstszych problemów, z jakimi pacjenci zgłaszają się po zabiegach stomatologicznych. Usunięcie zęba, zwłaszcza w warunkach chirurgicznych, wiąże się z uszkodzeniem tkanek miękkich i kostnych, co prowadzi do aktywacji reakcji zapalnej, a w konsekwencji do dolegliwości bólowych o różnym nasileniu. Nasilenie bólu zależy od stopnia skomplikowania zabiegu, lokalizacji zęba, techniki operacyjnej, czasu trwania procedury oraz indywidualnych predyspozycji pacjenta. Szczególnie duże dolegliwości obserwuje się po usunięciu trzecich zębów trzonowych żuchwy, gdzie rozległy uraz tkanek i powstawanie dużych ran sprzyjają intensywnej odpowiedzi zapalnej.
W praktyce klinicznej istotne jest nie tylko to, aby ból był skutecznie kontrolowany, ale również aby jego leczenie nie wiązało się z nadmiernym ryzykiem działań niepożądanych czy powikłań. Z tego powodu leczenie bólu poekstrakcyjnego opiera się na kilku fundamentalnych zasadach, które znajdują potwierdzenie w międzynarodowych wytycznych [3].

Zasada pierwsza: 
podstawą leczenia farmakologicznego bólu ostrego w stomatologii są niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). 
NLPZ łączą działanie przeciwbólowe, przeciwzapalne i przeciwgorączkowe, a ich mechanizm opiera się na zmniejszaniu aktywności cyklooksygenazy (COX) i w konsekwencji syntezy prostaglandyn, które są kluczowymi mediatorami odpowiedzialnymi za ból i proces zapalny. Do najczęściej stosowanych NLPZ należą ibuprofen, naproksen, ketoprofen i diklofenak. Leki te, stosowane w odpowiednich dawkach i przez krótki czas, wykazują bardzo korzystny stosunek skuteczności do bezpieczeństwa [3].

Zasada druga: 
preferowanie terapii skojarzonej w wybranych przypadkach. 
Liczne bad...