Wykonanie krok po kroku dolnych protez całkowitych typu overdenture wspartych na wszczepach śródkostnych z zastosowaniem metody biofunkcjonalnej BPS

Najprostszym i najczęściej stosowanym rozwiązaniem protetycznym wykorzystującym implanty w grupie pacjentów bezzębnych jest osadzenie dwóch wszczepów śródkostnych w rejonie między otworami bródkowymi w żuchwie i wykonanie górnej protezy całkowitej i dolnej protezy wspartej na implantach (zdj. 1). 

Połączenie implantów z protezą mogą zapewniać elementy utrzymujące, takie jak: zespolenie kładkowe – belka typu Doldera, kuliste elementy retencyjne, zaczepy magnetyczne lub korony teleskopowe. Dostępne są również modyfikowane systemy retencyjne oparte na zasadzie elastycznej matrycy i tytanowej patrycy typu Locator lub Equator (zdj. 2–4).

Poprawa stabilności i retencji protezy dolnej może niekiedy bardzo wpływać na pogorszenie się stabilizacji i funkcjonowania całkowitej protezy górnej. Tym samym niezwykle istotne pozostaje zachowanie najwyższej jakości wykonawstwa nie tylko protezy typu overdenture, lecz także protezy podpartej jedynie śluzówkowo. Opisywana przez autora niniejszego artykułu w innych publikacjach metoda wykonania protez całkowitych konwencjonalnych metodą biofunkcjonalnego systemu protetycznego (ang. Biofuncional Prosthetic System – Ivoclar-Vivadent – BPS) pozwala na osiągnięcie bardzo dobrych rezultatów leczenia u pacjentów bezzębnych nawet bez stosowania wszczepów śródkostnych.
Metodę tę można również stosować w wykonawstwie protez całkowitych wspartych o wszczepy śródkostne. Dzięki temu uzyskuje się prawidłowe wypełnienie przestrzeni neutralnej, optymalną okluzję statyczną i dynamiczną oraz bardzo dobre funkcjonowanie protezy całkowitej górnej w kontakcie z dolną protezą typu overdenture wspartą na wszczepach śródkostnych. 

Pierwsza wizyta kliniczna

Po dokręceniu do implantów łączników gojących lub elementów retencyjnych, takich jak zaczepy kuliste lub ich modyfikacje, wykonuje się u pacjenta wyciski anatomiczne masą alginatową na łyżkach standardowych według ogólnie przyjętych zasad. Bardzo ważne jest prawidłowe objęcie wyciskiem całego pola protetycznego, ze szczególnym uwzględnieniem okolicy trójkątów zatrzonowcowych. Do tego typu wycisku można również stosować inne masy hydrokoloidowe nieodwracalne (np. Accu-gel firmy Candulor), z wykorzystaniem łyżek standardowych dobieranych z zestawu 15 różnych rozmiarów (zdj. 5). 

Bardzo ułatwia to dobranie łyżki do powierzchni pola protetycznego i poprawne wykonanie wycisków anatomicznych. Po wykonaniu wycisków należy pamiętać o zaznaczeniu zasięgu łyżek indywidualnych. Po-
winien on być zarysowany ołówkiem kopiowym na powierzchni wycisku anatomicznego tak, aby przyszła łyżka indywidualna była odsunięta od granicy ruchomej i nieruchomej błony śluzowej o ok. 2 mm. Powstanie w ten sposób miejsce dla masy wyciskowej o dużej prężności, stosowanej na pobrzeże łyżki indywidualnej (zdj. 6, 7).

Na tej wizycie należy również wykonać wstępną rejestrację zwarcia na łyżce do wycisku dwuszczękowego, inaczej zwanym nośnikiem zwarcia – „Centric Tray” (Ivoclar Vivadent) (zdj. 8). 

To pierwszy element różnicujący metodę konwencjonalną od metod biofunkcjonalnych. Wykonanie rejestracji na łyżce Centric Tray umożliwa technikowi osadzenie modelu szczęki w artykulatorze w sposób indywidualny dla pacjenta oraz zapewnia prawidłowe położenie modelu dolnego względem modelu górnego. 
W celu wykonania wycisku na łyżce Centric Tray należy w pierwszej kolejności zaznaczyć na brodzie pacjenta i na czubku nosa kreski, które pozwolą na wyznaczenie prawidłowej wysokości zwarcia. Pomiar rozpoczyna się od określenia wysokości zwarcia spoczynkowego, czyli pozycji żuchwy w stosunku szczęki, w której mięśnie przywodzące i odwodzące żuchwę znajdują się w stanie równowagi i są najmniej napięte (zdj. 9). W tym celu należy wykonać trzy testy, które są pomocne w ustaleniu wysokości zwarcia spoczynkowego.

• Test 1. Należy poprosić pacjenta o powolne zamykanie ust do momentu zetknięcia się czerwieni warg i zapisać ten pomiar na kartce papieru. Czynność tę powtarza się kilkukrotnie aż do uzyskania powtarzalnej pozycji. 
• Test 2. Należy poprosić pacjenta o bardzo delikatne wypuszczanie powietrza przez złączone wargi i w momencie, gdy wargi się złączą po wypuszczeniu całego powietrza, zapisać pomiar. Czynność tę powtarza się kilkukrotnie aż do uzyskania powtarzalnej pozycji. 
• Test 3. Należy poprosić o bardzo ciche wymawianie słowa „Emma” lub „Missisipi”. Moment, gdy wargi zetkną się po wypowiedzeniu zadanego słowa, należy zapisać na kartce pomiarowej. Czynność tę powtarza s...