Tajemnica lekarska

Utrzymanie informacji o pacjencie w tajemnicy już od czasów Hipokratesa jest jedną z podstawowych zasad etyki zawodu lekarza. Prawo pacjenta do zachowania w poufności informacji związanych ze stanem zdrowia, leczeniem, wywodzi się z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, której art. 47 statuuje prawo do ochrony życia prywatnego, zaś art. 51 prawo do ochrony przed ujawnieniem informacji dotyczących obywatela. Tajemnica lekarska została wprowadzona jako termin prawniczy w art. 40 ustawy z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodzie lekarza, który mówi, że: „Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu” (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1943 z późn. zm.). Podobnie kwestię tajemnicy lekarskiej ujmuje Kodeks Etyki Lekarskiej, który w swym art. 24 stanowi, że „wiadomości o pacjencie i jego otoczeniu uzyskane przez lekarza w związku z wykonywanymi czynnościami zawodowymi są objęte tajemnicą lekarską” [1].

Zakres tajemnicy

Profesor Marek Safjan proponuje podział zakresu tajemnicy lekarskiej na podstawie kryterium podmiotowego. Według niego obejmuje ona fakty ustalone przez lekarza lub przekazane mu przez innego lekarza oraz fakty ujawnione przez pacjenta i inne osoby na jego żądanie. Inny podział, ze względu na charakter wiadomości, tj. na fakty zwykłe oraz fakty poufne ze swej natury, wstydliwe, nie jest zdaniem tego autora poprawny, gdyż sugeruje, że to zawartość informacji podlega ochronie, a nie poufny charakter relacji, w których zostały one uzyskane [2].

Do celów niniejszej publikacji zostały wyodrębnione dwa podziały. Pierwszy w ślad za profesorem Safjanem – na podstawie kryterium podmiotowego, drugi zaś – w oparciu o kryterium przedmiotowe. 

Kryterium podmiotowe

Obowiązek respektowania tajemnicy dotyczy każdego lekarza stomatologa, niezależnie od podstawy...