Laseroterapia w stomatologii

Światło laserowe różni się od zwykłego promienia światła w zasadniczy sposób. Jest ono monochromatyczne, co oznacza, iż ma tylko jedną długość fali, w przypadku laserów medycznych najczęściej spoza widma widzialnego. Drugą charakterystyczną cechą promieniowania laserowego jest koherencja wiązki światła, czyli uzyskanie spójnej fali świetlnej o identycznych właściwościach fizycznych i dużym skupieniu. Dzięki temu promieniowanie laserowe uzyskuje dużą moc, wystarczającą do silnego oddziaływania na obiekty na swojej drodze. Laser może emitować skupioną wiązkę światła na ogromne odległości, jednak w medycynie najczęściej jako końcówki emitujące są wykorzystywane włókna szklane, które powodują rozproszenie wiązki tuż przy końcówce włókna.
Długość fali światła wpływa na głębokość penetracji promieniowania w tkankach. W przypadku laserów erbowych promieniowanie jest absorbowane na powierzchni tkanek, podczas gdy przy laserach diodowych może penetrować na głębokość kilku milimetrów (oczywiście w miarę wzrostu głębokości przenikania promieniowania maleje jego moc oddziaływania).
Dla lekarza stomatologa oznacza to, iż dla różnych rodzajów tkanek będzie potrzebował różnych laserów. Jeśli planujemy przeprowadzać zabiegi na tkankach miękkich, najlepszym rozwiązaniem pod względem relacji koszt–efekt będzie zastosowanie lasera diodowego. Jeśli z kolei większość zabiegów będzie dotyczyć tkanek twardych, wówczas musi to być laser oparty na kryształach erbowych.
Stosowanie laserów w zabiegach stomatologicznych ma wiele zalet. Wśród nich można wymienić m.in.:

1. w przypadku zabiegów na tkankach miękkich: 

• mniejsze krwawienie w trakcie zabiegu,
• zmniejszoną konieczność zakładania szwów,
• mniejszy obrzęk po zabiegu,
• efekt bakteriobójczy,
• ograniczenie użycia antybiotyków,
• zmniejszone powstawanie blizn,
• zmniejszony ból w trakcie zabiegu i po nim;

2. w przypadku zabiegów na tkankach twardych:

• minimalizację dolegliwości bólowych ze strony pacjenta,
• eliminację kontaktu twardych narzędzi z tkankami w trakcie preparacji,
• zmniejszenie dyskomfortu psychicznego pacjenta przy opracowywaniu szkliwa i zębiny,
• selektywność w usuwaniu tkanek zmienionych próchnicowo,
• wzrost siły adhezji materiałów kompozytowych do tkanek po preparacji laserowej.
   

Laseroterapia w chirurgii stomatologicznej

Lasery diodowe wykorzystują najczęściej długość fali z zakresu 980 nm, emitując promieniowanie o mocy od 0,1 do 10–20 W. Promieniowanie jest przewodzone do tkanek za pomocą końcówek z włókna szklanego o średnicy od 200 µm do ok. 400 µm. To gwarantuje dużą precyzję stosowania promieniowania laserowego i minimalizuje ryzyko nadmiernego uszkodzenia tkanek w trakcie zabiegów. 
Moc impulsu laserowego, jaka powinna być stosowana przy zabiegach na błonie śluzowej jamy us...