Cel
Celem przeprowadzonego badania była ocena zmian szkieletowych w wymiarze pionowym oraz relacji podstaw kostnych u rosnących pacjentów z tyłozgryzem z protruzją zębów siecznych górnych, powikłanym zgryzem głębokim całkowitym, leczonych zdejmowanym aparatem Twin Block (TB). Zmiany oceniono na podstawie porównania analiz cefalometrycznych według Segnera i Hasunda oraz Steinera i Kaminka wykonanych w programie Ortodoncja 9 firmy Ortobajt przed leczeniem pacjentów i po nim.
POLECAMY
Materiały i metody
Badaniem objęto trzech pacjentów w fazie skoku wzrostowego (stadium CS3) z tyłozgryzem z protruzją zębów siecznych górnych, powikłanym zgryzem głębokim całkowitym, zmniejszonym kątem żuchwy, anteriorotacją wzrostową żuchwy oraz zmniejszoną dolną wysokością twarzy. Leczenie przeprowadzono za pomocą standardowych zdejmowanych aparatów Twin Block. Średni czas między zdjęciami cefalometrycznymi przed leczeniem (T1) i po leczeniu (T2) wynosił 11 miesięcy (zakres: 8–16 miesięcy).
Wyniki
Uzyskano korzystny pionowy i doprzedni wzrost żuchwy, ekstruzję zębów bocznych, zwiększenie dolnej wysokości twarzy (zmniejszenie wartości indeksu), poprawę estetyki twarzy (wydłużenie dolnego odcinka i wysunięcie bródki), prawidłowy nagryz poziomy i pionowy oraz wyrównanie płaszczyzny zgryzu.
Wnioski
Leczenie czynnościowe w fazie wzrostu pacjenta pozytywnie wpływa na pionowe relacje podstaw kostnych i proporcje wysokości twarzy, szczególnie w dolnym odcinku.
Leczenie dotylnych wad zgryzu w fazie wzrostu skupia się przede wszystkim na doprzedniej rozbudowie dolnego łuku zębowego, a także na trwałym wysunięciu żuchwy w przypadku tyłożuchwia. Równocześnie dąży się do zahamowania doprzedniego wzrostu szczęki, aby zharmonizować wzajemne położenie podstaw kostnych [1]. Głównym celem leczenia ortodontycznego (czynnościowego) wad zgryzu klasy II jest modyfikacja lub przekierowanie wzrostu żuchwy w celu skorygowania rozbieżności szkieletowych. Uzasadnieniem terapii aparatami czynnościowymi jest popraw...