Szczelność wypełnień w praktyce stomatologicznej cz. III

Po zakończeniu leczenia biologicznego, należy wykonać trzykrotne badanie progu pobudliwości (p-p) miazgi danego zęba i odnotować jego wymierne wartości w karcie pacjenta. Miazga po leczeniu i wszystkich zabiegach powinna pozostać żywa, a pozytywne wyniki badań powinny być w granicach podobnych, czyli zbliżonych do średnich wartości innych zębów jednoimiennych, u tego właśnie pacjenta. Jeżeli brak zębów jednoimiennych, zmierzone wartości można porównać z podanymi w tabeli.

Należy podkreślić, że każdy test, którego bodziec jest niewymierny (np. test za pomocą zimna czy ciepła bez określenia stopnia w skali Celsjusza) – jest zupełnie bezwartościowy, tak z punktu widzenia naukowego, jak też klinicznego, ponieważ nie można go porównać z zębem jednoimiennym badanego lub innego pacjenta. Dodatkowo jest to już dzisiaj udowodnione, że ten sam ząb będzie miał różny p-p w zależności od powierzchni, ale pomiar na tej samej powierzchni i w tym samym punkcie jest porównywalny.

Oczywiste jest, że ząb z żywą miazgą nawet w stanie zapalnym należy leczyć biologicznie, a z martwą miazgą – endodontycznie. Przed ostatecznym wypełnieniem, czyli odbudowaniem brakujących tkanek zęba, należy zaprojektować, ocenić i wykonać:

1. Preparację dna ubytku i jego przejścia w ściany boczne.
2. Preparację ścian – wszystkich otaczających ubytek, przed wypełnieniem go na stałe i wybrać sposób zakończenia preparacji na powierzchni żującej.
3. Grubość ścian – ma zasadnicze znaczenie w prognozowaniu czasu, w jakim spełniać będzie swą funkcję odbudowany ząb.
4. Wypełnienie tunelowe.
5. Dopasowanie w zgryzie i polerowanie.

Projekt preparacji (w wyobraźni lekarza) ocena i przestrzeganie...