Skojarzone leczenie dużej zmiany okołowierzchołkowej – opis przypadku

Zmiany zapalne zlokalizowane w tkankach okołowierzchołkowych są jednym z najczęstszych powikłań chorób miazgi. Standardową metodą postępowania jest leczenie endodontyczne, którego celem jest eliminacja źródła infekcji z systemu kanałowego oraz stworzenie warunków do regeneracji tkanek przyzębia. 
W niektórych przypadkach klinicznych zasadne jest zastosowanie leczenia skojarzonego, obejmującego leczenie endodontyczne oraz zabieg chirurgiczny w postaci resekcji wierzchołka korzenia. Procedura ta umożliwia bezpośrednie usunięcie zmiany oraz ocenę jakości wypełnienia kanału. W połączeniu z prawidłowo przeprowadzoną terapią endodontyczną daje szansę na zachowanie zęba w jamie ustnej, dzięki czemu jest cenną alternatywą dla ekstrakcji i leczenia protetycznego czy też implantologicznego.

Zmiany okołowierzchołkowe

Zmiany okołowierzchołkowe najczęściej rozwijają się w następstwie chorób miazgi, które w przeważającej większości przypadków mają podłoże bakteryjne. W wielu sytuacjach są rozpoznawane przypadkowo podczas badań radiologicznych wykonywanych przeglądowo bądź też z innych wskazań.
Pojęcie zmian okołowierzchołkowych obejmuje szeroką grupę jednostek patologicznych, takich jak ziarniniaki, ropnie i torbiele [1]. Należy jednak podkreślić, że na podstawie samego obrazu radiologicznego nie jest możliwe jednoznaczne określenie charakteru zmiany ani postawienie trafnej diagnozy ze stuprocentową pewnością. Jedyną metodą pozwalającą na wiarygodne potwierdzenie rozpoznania pozostaje badanie histopatologiczne.
W praktyce klinicznej przyjmuje się umowne kryteria różnicowania na podstawie wielkości zmiany. Zmiany o średnicy 5–8 mm są traktowane jako zmiany o początku endodontycznym, zmiany do 10 mm kwalifikuje się najczęściej jako ziarniniaki okołowierzchołkowe, natomiast rozrzedzenia struktury kostnej przekraczające 10 mm są uznawane za torbiele [2]. Najczęściej występującą torbielą zębopochodną jes...