Lekarze dentyści w codziennej praktyce zawodowej mają do czynienia z trudnymi decyzjami związanymi z leczeniem swoich pacjentów. Mnogość przypadków z dziedzin stomatologii zachowawczej, chirurgii i endodoncji sprawia, że w pewnych sytuacjach potrzebna jest modyfikacja metod wykorzystywanych w standardowym leczeniu. Należą do nich m.in. zęby z rzadko spotykaną budową anatomiczną, obliteracją kanałów korzeniowych, z dużym zniszczeniem korony, znacznym stopniem zakrzywienia korzenia czy uszkodzeniami jatrogennymi, jak złamane narzędzia w kanałach korzeniowych, perforacje.
Autor: Michał Sypień
lek. stom.; Klinika Implantologii i Stomatologii Estetycznej Stomatologia Sypień w Bielsku-Białej. Lekarz implantolog, absolwent Oddziału Stomatologii ŚAM. Specjalizuje się w implantologii oraz stomatologii estetycznej. Ukończył Curriculum Implantologiczne na Uniwersytecie we Frankfurcie (program specjalizacji zawodowej objęty systemem akredytacji ECTS). Członek Polskiego Stowarzyszenia Stomatologii Mikroskopowej (PSSM), Polskiego Stowarzyszenia Implantologicznego (PSI), Deutsche Gesellschaft für Orale Implantologie (DGOI), International Congress of Oral Implantologists (ICOI).
Współczesna stomatologia oferuje pacjentom mnogość opcji. Jednak cel jest jeden – odtworzenie funkcji i estetyki. Drogi doprowadzające do tego celu często różnią się między sobą, co nie oznacza, że są lepsze czy gorsze. Ich wybór należy do lekarza i najczęściej podyktowany jest jego doświadczeniem z uwzględnieniem potrzeb i życzeń pacjenta, jego budowy anatomicznej i stanu ogólnego organizmu.
Rehabilitacja protetyczna pacjentów, którzy utracili pojedynczy ząb w strefie estetycznej, stanowi często duże wyzwanie kliniczne. Długotrwałe braki zębowe oraz użytkowanie protez ruchomych znacząco wpływają na ilość oraz jakość tkanek w danym obszarze. Postępująca atrofia wyrostka zębodołowego z tkankami miękkimi utrudnia uzyskanie estetycznego i sprawnego funkcjonalnie, a przy tym trwałego uzupełnienia protetycznego. W praktyce implantoprotetycznej należy przyjąć zasadę, że wszelkie zaburzenia dysfunkcjonalne układu stomatognatycznego winny być wyeliminowane przed podjęciem inwazyjnych procedur implantacyjnych.
Rehabilitacja protetyczna pacjentów, którzy utracili pojedynczy ząb w strefie estetycznej, stanowi często duże wyzwanie kliniczne. Długotrwałe braki zębowe oraz użytkowanie protez ruchomych istotnie wpływa na ilość oraz jakość tkanek w danym obszarze. Postępująca atrofia wyrostka zębodołowego z tkankami miękkimi utrudnia uzyskanie estetycznego i sprawnego funkcjonalnie, a przy tym trwałego uzupełnienia protetycznego. W praktyce implantoprotetycznej należy przyjąć zasadę, że wszelkie zaburzenia dysfunkcjonalne układu stomatognatycznego winny być wyeliminowane przed podjęciem inwazyjnych procedur implantacyjnych.