Power of endo. Gojenie zmian okołowierzchołkowych – obserwacje trzymiesięczne

Choroby tkanek okołowierzchołkowych to procesy patologiczne zlokalizowane w obrębie ozębnej, cementu korzeniowego, a także kości wyrostka zębodołowego. Pojęcie chorób okołowierzchołkowych obejmuje ropnie, ziarniniaki okołowierzchołkowe oraz torbiele [1]. Umownie przyjmuje się, że zmiany o średnicy do 8 mm uznajemy za zmiany o początku stricte endodontycznym, zmiany do 10 mm kwalifikujemy jako ziarniniaki okołowierzchołkowe, natomiast o torbielach mówimy wtedy, kiedy rozrzedzenie struktury kostnej ma średnicę powyżej 10 mm [2]. Musimy jednak pamiętać, że na podstawie obrazu radiologicznego nie można jednoznacznie określić charakteru zmiany. Jedynym wiarygodnym badaniem jest badanie histopatologiczne usuniętej zmiany.
Etiologia zmian okołowierzchołkowych najczęściej jest bakteryjna. Wśród pozostałych przyczyn wyróżnia się: 

• czynniki mechaniczne (parafunkcje zwarciowe, urazy, mikrourazy), 
• czynniki jatrogenne, 
• czynniki alergiczne. 

Zdrowe tkanki okołowierzchołkowe stanowią barierę chroniącą organizm przed wnikaniem zakażeń z kieszonki przyzębnej lub zainfekowanego kanału korzeniowego.
Według Europejskiego Towarzystwa Endodontycznego (European Society of Endodontology) za prawidłowy wynik leczenia endodontycznego uznaje się: 

• brak bólu i obrzęku, 
• brak przetoki, 
• zachowanie funkcji tkanek okołowierzchołkowych, 
• prawidłową szparę ozębnej wokół korzenia [3]. 

Według Del Fabbro i Taschieri za sukces leczenia endodontycznego należy uznać zarówno całkowite wygojenie (brak objawów klinicznych i prawidłowy obraz radiologiczny), jak również częściowe wygojenie (brak objawów klinicznych w połączeniu ze zmniejszeniem się zmiany zapalnej zlokalizowanej w obrębie tkanek okołowierzchołkowych) [4]. Patologiczne zmiany zlokalizowane w obrębie tkanek okołowierzchołkowych...