Jak działa chlorheksydyna?
Chlorheksydyna jest jednym z najczęściej wykorzystywanych antyseptyków w stomatologii, ponieważ charakteryzuje się szerokim spektrum działania. Ma właściwości silnie bakteriobójcze względem bakterii Gram+, Gram- oraz grzybobójcze. Pod względem chemicznym należy do grupy bisguanidów i posiada silny ładunek dodatni, dzięki czemu łączy się ze strukturami ujemnie naładowanymi, np. błoną komórkową bakterii. Najefektywniej działa na bakterie Gram+, gdyż ujemny ładunek ich błony komórkowej jest silniejszy niż ładunek błony komórkowej bakterii Gram-.
Chlorheksydyna, łącząc się z błoną komórkową bakterii zwiększa jej przepuszczalność, w wyniku czego dochodzi do zaburzenia procesów metabolicznych komórki. Przy odpowiednio wysokim stężeniu chlorheksydyny błona komórkowa drobnoustrojów zostaje rozerwana, powodując śmierć komórki. Dodatkowo chlorheksydyna wykazuje zdolność łączenia się z powierzchnią błony śluzowej oraz płytką nazębną. Dzięki temu wydłuża się jej terapeutyczne działanie, ponieważ związek dłużej znajduje się w jamie ustnej, zostaje stopniowo uwalniany i oddziałuje na bakterie oraz grzyby znajdujące się w jamie ustnej przez dłuższy czas.
Nie zapominajmy jednak, że antyseptyki muszą być nie tylko skuteczne przeciwko drobnoustrojom, ale także nieszkodliwe dla organizmu człowieka. Chlorheksydyna spełnia ten ważny warunek, jednak jak inne substancje może powodować skutki uboczne:
- przebarwienia zębów;
- przebarwienia języka;
- przebarwienia wypełnień z materiałów złożonych oraz szkło-jonomerowych;
- podrażnienia błony śluzowej;
- zaburzenia smaku.
Wszystkie powyższe objawy są jedynie tymczasowe oraz odwracalne. Po zaprzestaniu stosowania środków zawierających chlorheksydynę, negatywne efekty jej oddziaływania stopniowo zanikają. Ponadto niepożądane skutki pojawiają się przy długim stosowaniu chlorheksydyny.
Elugel jako niezbędny element antyseptyki w gabinecie dentystycznym
Antyseptyka jamy ustnej podczas zabiegów stomatologicznych jest bardzo ważna. Zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań oraz ułatwia regenerację tkanek.
Przeprowadzono liczne badania nad skutecznością wykorzystania żeli z chlorheksydyną w różnych celach. Wykazano między innymi, że chlorheksydyna z powodzeniem może być stosowana do eliminacji bakterii próchnicotwórczych wokół wypełnień.
Przeprowadzono także badania dla żelu z 0,2% chlorheksydyną dotyczące ryzyka występowania powikłań po ekstrakcji zęba. Wykazano, że wykorzystanie antyseptyku w żelu zmniejszyło o 22% ryzyko wystąpienia infekcji wyrostka zębodołowego po ekstrakcji zęba. Podobnie zaobserwowano mniejsze ryzyko zapalenia kości wyrostka zębodołowego po zastosowaniu 0,2% żelu z chlorheksydyną1.
W swoim gabinecie dentystycznym warto korzystać z produktów o działaniu oczyszczającym, których skuteczność została potwierdzona klinicznie. Żel stomatologiczny Elugel jest produktem o szerokim zastosowaniu zawierającym 0,2% chlorheksydyny. Dzięki specjalnie opracowanej formule żel działa miejscowo i ma optymalny czas działania.
W gabinecie dentystycznym Elugel można wykorzystać zawsze wtedy, gdy chcemy zadbać o higienę w jamie ustnej pacjenta.
Zaleca się stosowanie żelu Elugel w gabinetach stomatologicznych, podczas przeprowadzania zabiegów dentystycznych, oraz w domach pacjentów. Oto przykładowe przypadki do stosowania żelu Elugel.
- po założeniu szwów;
- po zabiegach implantologicznych;
- po zabiegach chirurgicznych;
- po zabiegach periodontologicznych;
- wspomagająco przy zapaleniu dziąseł;
- wspomagająco przy leczeniu ortodontycznym;
- przy uszkodzeniach mechanicznych lub termicznych.
Antyseptyka w chirurgii implantologicznej
Antyseptyka podczas leczenia implantologicznego ma duży wpływ na powodzenie terapii. Podczas wszczepiania implantu dochodzi do utraty kości w okolicy okołoimplantowej. Wynika to z obecności bakterii w miejscu połączenia kości z implantem. Według niektórych badaczy zastosowanie żelu z chlorheksydyną wewnątrz łącznika implantu może zmniejszyć utratę kości w okolicy okołoimplantowej.
Nadmiar płytki nazębnej może być przyczyną niepowodzenia w przyjęciu implantu przez organizm pacjenta. Bakterie znajdujące się w płytce nazębnej mogą zakłócać prawidłowe gojenie się rany po wszczepieniu implantu oraz powodować reakcje zapalne, doprowadzając do infekcji tkanek okołoimplantowych. Z tego względu zaleca się stosowanie chlorheksydyny w leczeniu po-implantologicznym, gdyż redukuje płytkę nazębną oraz zmniejsza ryzyko infekcji. Oznacza to, że lekarz nie tylko powinien zadbać o antyseptykę zszytej rany, ale także zalecić pacjentowi stosowanie w domu środka z chlorheksydyną, np. żel Elugel, który można nałożyć bezpośrednio na ranę i jej okolicę. Pamiętajmy, że płytka nazębna jest ważnym czynnikiem etiologicznym zapalenia dziąseł. Redukując i zwalczając ją, ograniczamy również ryzyko wystąpienia stanu zapalnego dziąseł.
W Polsce miejscowa antyseptyka za pomocą żelu jest ogólnie zalecana w protokołach przed- i pooperacyjnych. Ma to również na celu ograniczenie antybiotykoterapii.
Dlaczego warto korzystać z żelu Elugel?
Elugel jest produktem sprawdzonym. Jego skuteczność została potwierdzona klinicznie w licznych badaniach. Zawiera optymalne stężenie chlorheksydyny, która ma działanie antybakteryjne i przeciwgrzybicze. Formuła żelu Elugel charakteryzuje się dobrą adhezją do śluzówki i optymalnym czasem kontaktu. Tworzy barierę ochronną oraz nie zawiera podrażniającego błonę śluzową alkoholu.
Dowiedz się więcej na www.elugel.pl
Literatura:
- Malicka B. i in. Zastosowanie chlorheksydyny w stomatologii. Dent. Med. Probl. 2005, 42, 3, 497–505.
- Miśkiewicz A., Chlorhexidine – an insight into oral stomatopathy treatment in the face of increasing drug resistance in Candida albicans. MS, 2014, 4 (260), 84-90.
- Dominiak M. i in. A prospective observational study on perioperative use of antibacterial agents in implant surgery. Adv Clin Exp Med. 2020;29(3):355–363.
- Fiorillo L. Chlorhexidine Gel Use in the Oral District: A Systematic Review. Gels 2019, 5, 31.
- Francetti L. i in. Chlorhexidine spray versus mouthwash in the control of dental plaque after implant surgery. J C lin Periodontol 2004; 31: 857–862.
