Dział: Z codziennej praktyki

Starcie zębów obserwuje się u pacjentów w różnym wieku, u starszych osób uznaje się ten proces za efekt zużycia, a u młodych próbuje się określić jego przyczynę. Liczne prace poświęcone temu tematowi przedstawiają badania dotyczące kryteriów zaawansowania starcia szkliwa i zębiny. Powszechnie wiadomo, że głównym czynnikiem odpowiedzialnym za przedwczesne ścieranie zębów jest stres wyzwalający zaciskanie i zgrzytanie zębami. Nie jest znana rola wszystkich czynników etiologicznych prowadzących do utraty twardych tkanek zębów niepróchnicowego pochodzenia, ale jednym z branych pod uwagę są zaburzenia zwarcia.

Po opracowaniu kanałów korzeniowych, a przed ich ostatecznym wypełnieniem, należy dokładnie wypłukać kanał korzeniowy i usunąć tzw. warstwę mazistą. W artykule przedstawiono, w jakich sytuacjach, jakie środki płuczące powinno się stosować i jak można zwiększyć ich skuteczność.

Zapobieganie rozległym zabiegom augmentacyjnym należy rozpocząć jak najszybciej. Najlepiej zaraz po usunięciu zęba. Zrekonstruowanie niewielkich ubytków kostnych w blaszce policzkowej należy przeprowadzić poprzez odbudowę zębodołu. Można to przeprowadzić w technice socket preservation, w technice zastosowania kości własnej, poszerzenie i rozszczepienie kości, boczny czy pionowy przeszczep bloku kostnego oraz tzw. rekonstrukcją 3D. W jakim stopniu powiodła się ta rekonstrukcja, można się dowiedzieć z obrazowania przestrzennego, jakim jest tomografia komputerowa stożkowa zębów 3D (CBCT).

Obecny rozwój stomatologii światowej podąża przede wszystkim w kierunku technik digitalnych. Obserwowany od 10 lat postęp w diagnozowaniu oraz przekazywaniu obrazu pola protetycznego pacjenta jest obecnie jednym z podstawowych narzędzi innowacyjnych klinik i pracowni dentystycznych. Zaczerpnięte z przemysłu technologie, jak chociażby CAD-CAM z powodzeniem wspierają lekarza czy technika dentystycznego w jego codziennej pracy.

Do osiągnięcia idealnej okluzji konieczne jest zastosowanie odpowiednich systemów artykulacyjnych pozwalających na prawidłowe przeniesienie modeli pacjenta do artykulatora oraz indywidualne nastawienie jego parametrów.

Leczenie kanałowe dzieci to trudny temat dla wielu lekarzy dentystów. Otwarcie zęba i pozostawienie go otwartego przez lata to najczęstsza „metoda” leczenia zapaleń miazgi u dzieci. Ząb tak pozostawiony jest w ciągłym przewlekłym stanie zapalnym, okresowo zaostrzającym się. Każde takie zaostrzenie się zapalenia kończy się podawaniem dzieciom jako leku pierwszego rzutu antybiotyku, nieobojętnego przecież dla organizmu dziecka. „Ładowanie” w dzieci antybiotyków bez próby udrożnienia i odkażenia kanałów to podstawowy błąd lekarski. Pozostawienie w jamie ustnej dziecka nieleczonych zębów mlecznych z martwą miazgą jest niezgodne ze sztuką lekarską.