Po opracowaniu kanałów korzeniowych, a przed ich ostatecznym wypełnieniem, należy dokładnie wypłukać kanał korzeniowy i usunąć tzw. warstwę mazistą. W artykule przedstawiono, w jakich sytuacjach, jakie środki płuczące powinno się stosować i jak można zwiększyć ich skuteczność.
Zapobieganie rozległym zabiegom augmentacyjnym należy rozpocząć jak najszybciej. Najlepiej zaraz po usunięciu zęba. Zrekonstruowanie niewielkich ubytków kostnych w blaszce policzkowej należy przeprowadzić poprzez odbudowę zębodołu. Można to przeprowadzić w technice socket preservation, w technice zastosowania kości własnej, poszerzenie i rozszczepienie kości, boczny czy pionowy przeszczep bloku kostnego oraz tzw. rekonstrukcją 3D. W jakim stopniu powiodła się ta rekonstrukcja, można się dowiedzieć z obrazowania przestrzennego, jakim jest tomografia komputerowa stożkowa zębów 3D (CBCT).
Obecny rozwój stomatologii światowej podąża przede wszystkim w kierunku technik digitalnych. Obserwowany od 10 lat postęp w diagnozowaniu oraz przekazywaniu obrazu pola protetycznego pacjenta jest obecnie jednym z podstawowych narzędzi innowacyjnych klinik i pracowni dentystycznych. Zaczerpnięte z przemysłu technologie, jak chociażby CAD-CAM z powodzeniem wspierają lekarza czy technika dentystycznego w jego codziennej pracy.
Do osiągnięcia idealnej okluzji konieczne jest zastosowanie odpowiednich systemów artykulacyjnych pozwalających na prawidłowe przeniesienie modeli pacjenta do artykulatora oraz indywidualne nastawienie jego parametrów.
Leczenie kanałowe dzieci to trudny temat dla wielu lekarzy dentystów. Otwarcie zęba i pozostawienie go otwartego przez lata to najczęstsza „metoda” leczenia zapaleń miazgi u dzieci. Ząb tak pozostawiony jest w ciągłym przewlekłym stanie zapalnym, okresowo zaostrzającym się. Każde takie zaostrzenie się zapalenia kończy się podawaniem dzieciom jako leku pierwszego rzutu antybiotyku, nieobojętnego przecież dla organizmu dziecka. „Ładowanie” w dzieci antybiotyków bez próby udrożnienia i odkażenia kanałów to podstawowy błąd lekarski. Pozostawienie w jamie ustnej dziecka nieleczonych zębów mlecznych z martwą miazgą jest niezgodne ze sztuką lekarską.
Rehabilitacja protetyczna pacjentów, którzy utracili pojedynczy ząb w strefie estetycznej, stanowi często duże wyzwanie kliniczne. Długotrwałe braki zębowe oraz użytkowanie protez ruchomych istotnie wpływa na ilość oraz jakość tkanek w danym obszarze. Postępująca atrofia wyrostka zębodołowego z tkankami miękkimi utrudnia uzyskanie estetycznego i sprawnego funkcjonalnie, a przy tym trwałego uzupełnienia protetycznego. W praktyce implantoprotetycznej należy przyjąć zasadę, że wszelkie zaburzenia dysfunkcjonalne układu stomatognatycznego winny być wyeliminowane przed podjęciem inwazyjnych procedur implantacyjnych.
Do najczęściej przeprowadzanych zabiegów z dziedziny medycyny estetycznej należą te z użyciem kwasu hialuronowego lub toksyny botulinowej. Obydwie substancje mają szerokie zastosowanie, a przy znajomości anatomii i świadomości mogących wystąpić powikłań – ich wykorzystanie w walce ze zmarszczkami, zwiotczeniem mięśni i utratą objętości skóry nie przysparza trudności.
W medycynie estetycznej dużym powodzeniem cieszą się zabiegi autologiczne z użyciem osocza bogatopłytkowego. Są one bezpieczne – preparat pozyskiwany jest z krwi własnej pacjenta, co minimalizuje ryzyko alergii – i niezwykle skuteczne. Wstrzyknięty preparat pobudza komórki do efektywniejszej pracy, dzięki czemu w efekcie dochodzi do odbudowy skóry.
Aktualnie ze względu na duży stopień zaawansowania rozwoju materiałów kościozastępczych chirurgia stomatologiczna może poradzić sobie z wieloma ubytkami kości przy użyciu różnych metod w trakcie zabiegów wszczepiania implantów i nie tylko. Augmentacja kości materiałem zębopochodnym jest metodą leczenia pacjentów poprzez stworzenie materiału kostnego z ich własnych usuniętych zębów.
Endodoncja wcale nie musi być trudna. Procedury i schematy leczenia wskazują, jak powinno się postępować krok po kroku. Poniżej przedstawiono dwa przypadki kliniczne z praktyki autora pokazujące, że nie taki diabeł straszny, jak go malują.
Powodzenie odbudowy w przypadku zębów leczonych endodontycznie zależy od wielu czynników. Obejmują one punkty kontaktu na powierzchniach okluzyjnych i stycznych, położenie zęba w łuku zębowym, leczenie z wykorzystaniem sztucznej korony, stan wierzchołka i tkanek przyzębia oraz stan i wielkość zachowanej własnej korony lub korzenia zęba.
