Starcie zębów może być spowodowane czynnikami zarówno natury wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Najczęściej przyczyną starcia zębów jest współdziałanie różnych czynników, np. działanie kwasów pochodzenia endogennego lub egzogennego wraz z nieprawidłowymi kontaktami zębów podczas żucia bądź współistniejącym bruksizmem. Zebranie dokładnego wywiadu i przeprowadzenie analizy zwarcia podczas badania klinicznego może pomóc w ustaleniu przyczyn starcia zębów oraz w zaplanowaniu leczenia.
Często zdarza się, że nowy, lepszy kształt i kolor zębów początkowo jest odbierany przez pacjenta i jego otoczenie jako szokująca zmiana i oceniany jako gorsza wersja poprzedniego kształtu i koloru zębów.
Badanie rentgenowskie (RTG) to podstawowe narzędzie diagnostyki obrazowej w gabinecie stomatologicznym i wydaje się, że jeszcze długo nie zostanie zastąpione przez inne rodzaje obrazowania. Wręcz przeciwnie, liczba źródeł promieniowania znajdujących się w gabinetach stomatologicznych stale rośnie i ma to związek m.in. ze wzrastającą świadomością potrzeby diagnozowania zmian patologicznych, planowania i monitorowania leczenia na radiogramach, jak też z coraz większą popularnością aparatów tomografii stożkowej (ang. cone beam computer tomography – CBCT).
Powodzenie leczenia kanałowego zależy od kilku czynników. Niezwykle istotne jest, aby w trakcie opracowywania kanałów usunąć obecne w systemie kanałowym bakterie lub nie dopuścić do zakażenia tego systemu w sytuacji, kiedy bakterii nie ma jeszcze w kanale. Drugim czynnikiem jest dokładne, trójwymiarowe wypełnienie światła kanału, tak aby nie pozostawić wolnych przestrzeni, w których mogłyby się rozwijać bakterie. Trzecim czynnikiem jest takie zabezpieczenie zęba, aby nie doszło do wtórnego zakażenia w przypadku rozszczelnienia się wypełnienia tymczasowego, jakim jest opatrunek. Do takiej sytuacji dochodzi w momencie, gdy opatrunek zostaje mechanicznie uszkodzony lub gdy opatrunek pozostaje w zębie przez dłuższy czas, a jako wypełnienie tymczasowe nie ma wystarczającej szczelności do zapobiegania reinfekcji już wypełnionych kanałów.
Współczesne podejście do leczenia choroby próchnicowej opiera się na opracowaniu strategii postępowania. Powinna ona uwzględniać ocenę indywidualnych czynników ryzyka rozwoju choroby próchnicowej, następnie wdrożenie indywidualnego programu profilaktyki uzupełnionego dopiero na końcu o leczenie odtwórcze.
Usunięcie zęba lub zębów w bocznym odcinku kości szczękowych i niezaopatrzenie braków implantami skutkuje w krótkim czasie zanikiem wyrostka zębodołowego oraz pneumatyzacją zatok szczękowych. Podniesienie dna zatoki szczękowej jest obecnie uznaną standardową procedurą implantologiczną. Wykonuje się ją w celu augmentacji wyrostka zębodołowego szczęki. Zabieg ten można wykonać na dwa sposoby. Najczęściej wykorzystywanym sposobem do podniesienia membrany Schneidera jest dojście przez okienko w bocznej ścianie zatoki szczękowej.
Bezpośrednie wypełnienia kompozytowe zębów w odcinku bocznym stanowią obecnie element spektrum standardowych metod terapeutycznych stosowanych we współczesnej stomatologii. Skuteczność tej metody leczenia w odcinku bocznym, poddawanym działaniu sił żucia, konsekwentnie potwierdzała się w wielu badaniach klinicznych, nawet w przypadku rozległych wypełnień kompozytowych obejmujących guzki. Wypełnienia te wykonywane są zazwyczaj złożoną techniką warstwową. Choć wysoce estetyczne materiały kompozytowe pozwalają na zastosowanie techniki nakładania kolejnych, różniących się odcieniem warstw, na rynku materiałów stomatologicznych obserwuje się również olbrzymie zapotrzebowanie na jak najprostsze i najszybsze, a przez to najbardziej ekonomiczne materiały kompozytowe typu bulk-fill do zębów bocznych.
Zachowanie naturalnego wyglądu od wieków było marzeniem wielu ludzi. Jednym z elementów naturalnego piękna jest uśmiech, który determinowany jest przez stan uzębienia. Od czasu, kiedy możliwe stało się wypełnianie systemu kałowego, nazywane onegdaj leczeniem przewodowym, powstały realne możliwości, aby wykorzystać korzeń do odbudowy brakujących fragmentów lub nawet całej korony klinicznej. Takie rozwiązania, jak ząb ćwiekowy, stanowią obecnie raczej relikt przeszłości, ale trwałość niektórych prac tego typu powinna stanowić inspirację dla współczesnej stomatologii.
Apeksyfikacja jest metodą powszechnie stosowaną w leczeniu zębów stałych z niezakończonym rozwojem wierzchołków korzeni i z martwą miazgą. W tym celu wykorzystywane są wodorotlenek wapnia – Ca(OH)2 lub MTA (ang. mineral trioxide aggregate). Korzenie zębów po apeksyfikacji przy użyciu obu materiałów pozostają cienkie i są podatne na złamania [1–3]. W zależności od sytuacji klinicznej rewaskularyzacja, która stanowi podstawę postępowania w endodoncji regeneracyjnej i wykorzystuje potencjał mezenchymalnych komórek macierzystych wierzchołkowej części brodawki zębowej, umożliwia dalszy rozwój korzeni niedojrzałych zębów stałych.
Obrazowanie radiologiczne pozwala na wizualizację głęboko położonych tkanek w sposób nieinwazyjny. Dzięki temu ułatwia diagnostykę, identyfikację przyczyn chorób, ocenę ich dynamiki, wybór optymalnej metody leczenia, a także monitorowanie jego efektów lub ewentualnego postępu choroby. Współczesne lampy emitujące promieniowanie, a także wprowadzenie cyfrowych czujników, pozwoliły na znaczące obniżenie dawki promieniowania, dzięki czemu praktycznie wyeliminowano efekty uboczne tej metody diagnostycznej, szczególnie jeśli chodzi o obrazowanie stosunkowo niewielkich obszarów ciała, jak to ma miejsce w przypadku stomatologii.
