Wkłady/nakłady, występujące często pod angielskimi określeniami inlay/onlay/overlay, to jeden z rodzajów rekonstrukcji protetycznych, które można stosować u pacjentów. Ich cechą wyróżniającą jest fakt, że nie wymagają szlifowania całego zęba, a ich rolą jest uzupełnienie tylko brakujących tkanek zębowych. Często odbudowują raczej wewnętrzną część korony zęba przedtrzonowego lub trzonowego, stanowiąc swego rodzaju „negatyw” korony protetycznej.
Europejska Rada Resuscytacji (ang. European Resuscitation Council – ERC) podaje w najnowszych wytycznych resuscytacji ERC 2015, że nagłe zatrzymanie krążenia zdarza się w Europie co najmniej w jednym na 500 gabinetów stomatologicznych rocznie, uwzględniając leczenie w zakresie chirurgii stomatologicznej [1]. Część doniesień sugeruje częstsze występowanie takich przypadków, ale nawet zakładając bardziej optymistyczne statystyki, stomatolog praktykujący prywatnie musi również uwzględnić konieczność prowadzenia resuscytacji krążeniowo-oddechowej.
Ekstruzja ortodontyczna zaczyna być coraz bardziej powszechnie stosowaną metodą w celu uniknięcia postępowania chirurgicznego. Nazywa się ją często wymuszonym wyrzynaniem.
Rozległe braki zębowe najczęściej uzupełniane są protezami ruchomymi. Istniejące uzębienie resztkowe lub nawet pojedyncze korzenie zębów mogą być wykorzystane do pewnego i stabilnego umocowania protezy. Dzieje się tak dzięki zastosowaniu systemu elementów precyzyjnych określanych jako zatrzaski dokorzeniowe. Zatrzaski, podobnie jak wszystkie pozostałe elementy precyzyjne, składają się z dwóch elementów – matrycy montowanej w protezie i patrycy umocowanej do korzenia zęba.
Sprawdzenie drożności i udrożnienie dróg oddechowych stanowi jedno z podstawowych zadań w przypadku nagłego zagrożenia życia pacjenta, w tym pacjenta w gabinecie stomatologicznym. Celem niniejszego artykułu jest przypomnienie i usystematyzowanie wiedzy z zakresu postępowania na drogach oddechowych u pacjentów w stanach nagłych zagrożeń.
Chorobom przyzębia towarzyszą objawy będące konsekwencją ich etiologii. Tylko ich logiczna analiza pozwala stomatologowi na postawienie właściwej diagnozy. Ta natomiast jest kluczem do właściwego planu leczenia i satysfakcjonujących efektów terapii.
Leczenie w koferdamie jest podstawowym zabezpieczeniem zęba leczonego kanałowo. Pozwala nie tyle na osiągnięcie lepszego wyniku leczenia kanałowego, ile na niepogorszenie sytuacji wyjściowej, a tym samym rokowania. W poprzednim numerze opisane zostały przypadki, w których założenie koferdamu nie stanowiło problemu. Jednak takie sytuacje nie zawsze się zdarzają i jak to w życiu, trzeba być przygotowanym na wszystko.
W ostatnich latach nastąpił znaczący wzrost wymagań w zakresie funkcjonalności, estetyki i wytrzymałości materiałów kompozytowych. Obecnie na rynku jest dostępny wachlarz materiałów w dużym stopniu spełniających te wymagania. W wyniku tego dentyści są rozpieszczani dużym wyborem. Niemniej jednak materiał powinien być odpowiedni zarówno do zębów przednich, jak i bocznych. Musi również być wytrzymały, co oznacza, że powinien być zalecany do rozległych wypełnień w odcinkach dużych obciążeń zgryzowych. Na koniec czynnik ekonomiczny również odgrywa rolę w wyborze materiału. Materiał taki powinien więc oszczędzać czas i powinno się nim łatwo pracować.
Szczególne miejsce w sedacji w stomatologii zajmuje sedacja dzieci. Istnieje wiele programów i metod łagodzenia stresu u dzieci związanego z leczeniem, zapoznawania dzieci z przebiegiem leczenia w stomatologii w celu ułatwienia rozpoczęcia leczenia, a także postępowania w trakcie zabiegu. Jednak w części przypadków, zwłaszcza przy rozległym i inwazyjnym leczeniu, konieczne może okazać się zastosowanie sedacji farmakologicznej [1]. Sedacja u dzieci wymaga posiadania doświadczenia, a także dostosowania posiadanego sprzętu służącego zarówno do sedacji (szczególnie w przypadku sedacji podtlenkiem azotu), jak i sprzętu do ratowania życia dostosowanego do wieku dziecka i budowy jego ciała [1].
Korony i mosty można podzielić na złożone i jednolite. Materiałami stosowanymi do wykonywania koron złożonych są metale, z których wykonywane są podbudowy oraz ceramika w postaci porcelany licującej. Natomiast do uzupełnień jednolitych zalicza się korony i mosty ceramiczne oraz tymczasowe wykonywane z tworzyw akrylowych.
