Postęp w dziedzinie endodoncji i metod rekonstrukcji stwarza coraz większe możliwości zachowania lub przywrócenia funkcji zębów pozbawionych żywej miazgi. Równocześnie powoduje jednak pojawianie się komplikacji, które mogą być powodem pewnych problemów diagnostycznych. Prezentowany opis przypadku ukazuje możliwości współczesnych metod diagnostycznych, ale również znaczenie skrupulatnej dokumentacji.
Leczenie kanałowe stanowi ingerencję w organizm, która zwiększa ryzyko wystąpienia ogólnoustrojowej infekcji bakteryjnej. Wiąże się często także z dolegliwościami bólowymi. Dlatego też w niektórych przypadkach konieczne jest zastosowanie doustnej antybiotykoterapii wspomaganej lekami osłonowymi bądź leczenia przeciwbólowego za pomocą leków lub z wykorzystaniem lasera.
Brakuje ścisłych, potwierdzonych doniesień, dlaczego się pojawiają. Częściej bądź rzadziej nękają część społeczeństwa. Ich leczenie jest trudne i niewdzięczne. Najgorsze jednak, że lubią wracać...
Ząb zatrzymany to ząb, który jest w pełni wykształcony, a który po okresie fizjologicznego wyrzynania nie osiągnął płaszczyzny zgryzu. Zębów zatrzymanych nie należy mylić z zębami niewyrzniętymi, czyli takimi, które mają jeszcze nie w pełni uformowane korzenie i w całości tkwią w kości.
Wypełnienia materiałami kompozytowymi w kolorze zęba w odcinku bocznym stały się standardowym postępowaniem w nowoczesnej stomatologii. Coraz częściej pacjenci oczekują wypełnień, które nie będą odróżniały się od naturalnych zębów. Ze względu na duże obciążenia zwarciowe działające na zęby boczne konieczny jest wybór wytrzymałych materiałów. Z tego względu skład kompozytów w ostatnich latach ulegał znacznym pozytywnym zmianom, szczególnie na korzyść ich właściwości fizycznych.
Pojawiające się nowe materiały kompozytowe zapewniają coraz lepsze właściwości użytkowe. W większości znanych materiałów są stosowane połączenia nowatorskich dodatków i łączenie ich z już wcześniej sprawdzonymi elementami.
W artykule omówiono problematykę odbudowy koron zniszczonych zębów z zastosowaniem klasycznej protetyki stomatologicznej. Na podstawie piśmiennictwa i doświadczeń własnych autor przedstawił argumenty oraz wskazania przemawiające za stosowaniem uzupełnień łączonych adhezyjnie ze szkliwem i zębiną.
Przy całej różnorodności pacjentów, jacy zgłaszają się do gabinetów stomatologicznych, ich potrzeb i oczekiwań, łączy ich jeden wspólny mianownik – oczekiwanie, że „nie będzie bolało”. Lekarz dentysta ma złagodzić ból, który skłonił ich do wizyty, i ma przeprowadzić zabieg bezboleśnie. Pacjent chce wyjść z gabinetu wolny od bólu i móc wrócić do swojego normalnego funkcjonowania bez bólu.
Lekarze dentyści, świadomi wyjątkowej bioarchitektury naturalnych zębów, stosują dziś podczas odbudowy uzębienia zachowawcze i minimalnie inwazyjne techniki leczenia, tak aby zachować jak największą ilość zdrowych tkanek1. Może to okazać się dużym wyzwaniem, kiedy weźmie się pod uwagę także oczekiwania estetyczne pacjentów oraz tendencję do biomodyfikacji i biomimetyki we współczesnej stomatologii2 3 4. Ponadto w przypadku odbudowy ubytków klasy IV w odcinku przednim, które były już wcześniej wypełniane, dużego znaczenia nabiera ergonomia wizualna5.
Wkłady/nakłady, występujące często pod angielskimi określeniami inlay/onlay/overlay, to jeden z rodzajów rekonstrukcji protetycznych, które można stosować u pacjentów. Ich cechą wyróżniającą jest fakt, że nie wymagają szlifowania całego zęba, a ich rolą jest uzupełnienie tylko brakujących tkanek zębowych. Często odbudowują raczej wewnętrzną część korony zęba przedtrzonowego lub trzonowego, stanowiąc swego rodzaju „negatyw” korony protetycznej.
